Final Fantasy Review

Dissidia 012[duodecim] Final Fantasy Review

Dissidia Final Fantasy. Είτε το αγαπήσατε λόγω των θεαματικών μαχών, του συστήματος μάχης που χρειάζεται στρατηγική και του τεράστιου καστ από μαχητές και αντίζηλους από τα διαφορετικά σύμπαντα των Final Fantasy, είτε το μισήσατε για την ανούσια ιστορία του, τα διάφορα προβλήματα με την κάμερα, και την επαναληπτικότητά του. Θα καταφέρει να πείσει τους δύσπιστους το sequel;
Το Dissidia 012[duodecim] Final Fantasy, βρίσκει ακόμα μια φορά έναν λόγο να φέρει κοντά πολλούς χαρακτήρες απο τα Final Fantasy, που είναι περισσότεροι απο το προηγούμενο παιχνίδι.
Εμφανίζεται η Lighting ανάμεσά τους και μάλιστα το Story mode ξεκινάει με αυτήν. Το εν λόγω mode σας επιτρέπει να παίξετε με διαφορετικούς χαρακτήρες σε κάθε του κεφάλαιο, έτσι ώστε να μην βασανίζεστε με την επιλογή χαρακτήρα εσείς ή να ταλαιπωρείστε για να ολοκληρώσετε τα πάντα με όλους. Όσο για την ιστορία, ας πούμε οτι η Square Enix πρέπει να μάζεψε τα χειρότερα fan fiction απο το internet και να τα έβαλε μαζί. Η ιστορία δεν βγάζει κανένα νόημα, είναι εντελώς ανούσια και οι ατάκες που πετάγονται απο τα στόματα των χαρακτήρων προκαλούν πονοκέφαλο. Ποιος όμως κοιτάει την ιστορία όταν το παιχνίδι έχει να προσφέρει τόσα πολλά απο άποψη gameplay; Βέβαια προέρχεται από μια σειρά παιχνιδιών που βασίζεται κυρίως στο σενάριό της, οπότε εκλαμβάνω σαν αρνητικό αυτήν την έλλειψη.
Το παιχνίδι προσφέρει το προαναφερθέν Story mode, το Battle mode που σας επιτρέπει να παίζετε custom μάχες, και το Communications μode που σας επιτρέπει να παίζετε με φίλους σε τοπικό δίκτυο. Το βασικό gameplay δεν έχει αλλάξει πολύ απο τον προηγούμενο τίτλο. Χρησιμοποιείτε το Bravery Attack για να “σπάσετε τον τσαμπουκά” στον εχθρό σας, μειώνοντάς του τα Bravery points και αυξάνοντας τα δικά σας. Μόλις του τα μηδενίσετε, χρησιμοποιείτε τα HP attacks για να επιτεθείτε στο HP του εχθρού σας και να τον νικήσετε. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν αλλαγές διάσπαρτες εδώ κι εκεί. Για παράδειγμα, σας δίνεται η δυνατότητα για χρήση των assist characters. Έχετε δηλαδή έναν δευτερεύων χαρακτήρα που σας βοηθάει στις δύσκολες στιγμές αν τον καλέσετε. Βέβαια, εκτός απο το ξυλίκι, υπάρχει ένα αρκετά εκτεταμένο σύστημα που θα ταίριαζε σε ένα RPG σαν αυτά που πρωταγωνιστούν οι χαρακτήρες του Duodecim. Έχετε αρκετές επιλογές ώστε να κάνετε την ζωή σας πιο εύκολη ενάντια στις ορδές των κακών που πρέπει να ξυλοφορτώσετε, μαθαίνοντας τεχνικές, αυξάνοντας την επίθεση και την ταχύτητα ή φορώντας αξεσουάρ και αλλάζοντας όπλα.

Μιλώντας για αλλαγές, πέρα απο τις παραδοσιακά grids, υπάρχει και ένας κόσμος τον οποίο μπορείτε να εξερευνήσετε. Βέβαια δεν έχετε πολλά να κάνετε εκεί παρά να μιλήσετε με άλλους χαρακτήρες ή να βρείτε κρυμμένα αντικείμενα. Είναι κάτι σαν τα overworld maps των παλαιοτέρων Final Fantasy, μόνο που είναι άδειος και βρίσκεται εκεί μόνο και μόνο για να σπάσει η μονοτονία των grids. Μία τελευταία σημαντική αλλαγή είναι το υποτυπώδες command mode που απλά σας δίνει τις διάφορες επιθέσεις σε μορφή turn-based εντολών. Τίποτα φοβερό και ίσως σας εκνευρίσει, αφού ο κλασικός χειρισμός είναι πολύ πιο άμεσος.
Η δυσκολία του παιχνιδιού έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα. Από την μία πολεμάτε ανδρείκελα που τα κάνετε μαύρα στο ξύλο σε χρόνο ρεκόρ και από την άλλη εμφανίζεται κάποιος εχθρός αρκετά levels πιο πάνω από εσάς, και πρέπει να καταστρώσετε κάποια καλή στρατηγική αποφεύγοντας τις επιθέσεις του ή μπλοκάροντάς τες, μέχρι να βρείτε κάποιο άνοιγμα. Άσκηση υπομονής. Βέβαια, το όλο θέμα διορθώνεται κάνοντας chains με τους εχθρούς που βρίσκονται στα grids, κερδίζοντας έτσι περισσότερους πόντους εμπειρίας και χρόνο.
Το Dissidia 012[duodecim] Final Fantasy (όνομα κι αυτό…) είναι από τα πιο όμορφα παιχνίδια που έχουμε παίξει στο φορητό της Sony. Ηδη το πρώτο μας είχε μαγέψει με τα εφέ και τα λεπτομερή μοντέλα χαρακτήρων του, στοιχεία που επιστρέφουν κι εδώ και μάλιστα βελτιωμένα. Το μεγάλο παράπονό μου όμως όσον αφορά τον οπτικό τομέα, είναι τα περιβάλλοντα. Είτε κινείστε στον χάρτη, είτε πολεμάτε σε κάποιες απο τις αρένες, τα περιβάλλοντα είναι απλά άδεια και νεκρά χωρίς να μπορείτε να κάνετε πολλά σε αυτά. Είναι κρίμα γιατί αυτή η νέκρα αφαιρεί αρκετή απο την μαγεία που αποπνέουν τα γραφικά και τα εφέ του. Η μουσική απο την άλλη απαρτίζεται κυρίως απο ενορχηστρωμένα θέματα των παιχνιδιών Final Fantasy, που απο μόνο του είναι κάτι θετικό. Πρόκειται για πολύ αγαπημένους ρυθμούς και όσοι ασχολούνται καιρό με τα εν λόγω παιχνίδια θα νιώσουν νοσταλγία για τις παλιές καλές ημέρες. Οι φωνές των χαρακτήρων είναι και αυτές αρκετά καλές, άσχετα αν το περιεχόμενο των συζητήσεων είναι τουλάχιστον ηλίθιο μέχρι πονοκεφάλου.

Κλείνοντας, πρέπει να αναφέρω οτι όλο το παιχνίδι είναι αφιερωμένο στους φανατικούς οπαδούς των Final Fantasy και έχει κυρίως στόχο αυτούς. Οι νέοι ίσως να φοβηθούν την δυσκολία και την πληθώρα επιλογών, αλλά αυτό δεν είναι ιδιαιτέρα κακό. Αν κάνετε πέρα τα μελανά του σημεία, όπως είναι το απογοητευτικό σενάριο και τα νεκρά περιβάλλοντα, υπάρχει ένα παιχνίδι με βάθος, γι αυτούς που λατρεύουν την σειρά Final Fantasy.
πηγη: game 2.0 gr
Συντάκτης: Marioland